Դիմումատուն ՝ Արթուր Ավանեսյանը, ազգությամբ հայ է, ով ծնվել և ապրում է Մասիս քաղաքում:
Գործը վերաբերում է Դիմումատուի ՝ զինվորական ծառայություն անցնելուց հրաժարվելուն, քանի որ, որպես Եհովայի վկա, նրա կրոնական հավատամքն արգելում է ծառայություն բանակում: Արդյունքում վերջինս պատասխանատվության է կանչվել է ծառայությունից խուսափելու համար և դատապարտվել երկու տարի վեց ամսվա ազատազրկման:
Հիմք ընդունելով Մարդու իրավունքների Եվրոպական կոնվենցիայի 9 -րդ հոդվածը (մտքի, խղճի և կրոնի ազատություն) նա բողոքարկել է իր ձերբակալման և հետագա կալանքի, քրեական հետապնդման և դատապարտման իրավաչափությունը, այն համատեքստում, որ նա պատրաստակամություն է հայտնել քաղաքացիական այլընտրանքային ծառայություն կատարելու մասին:
Արդյունքում, Մարդու իրավունքների Եվրոպական դատարանն արձանագրել է ՄԻԵԿ 9 -րդ հոդվածի խախտում
Նախատեսելով փոխհատուցում
ոչ նյութական վնաս `9,000 եվրո (եվրո)
ծախսեր և ծախսեր ՝ 1,500 եվրո

https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22languageisocode%22:[%22ENG%22],%22respondent%22:[%22ARM%22],%22documentcollectionid2%22:[%22GRANDCHAMBER%22,%22CHAMBER%22],%22itemid%22:[%22001-211259%22]}

Դիմումատուն, ով ազգությամբ հայ է, Հայաստանի իշխանությունների կողմից հանձնվել է Ռուսաստանին, որտեղ նրա դեմ քրեական գործ էր հարուցվել՝ կաշառք ստանալու փորձի համար: Դիմումատուն ներպետական ատյաններում անհաջող կերպով վիճարկել էլ արտահանձնման որոշումը, որը վերջնական  էր դարձել 2017 թ. նոյեմբերի 30 -ին: Հիմք ընդունելով Մարդու իրավունքների եվրոպական Կոնվենցիայի 2 -րդ և 3 -րդ հոդվածների վրա ՝ դիմումատուն պնդել էր, որ իր առողջական վիճակը հնարավորություն չի դարձնում նրա ոչ օդային, ոչ ցամաքային փոխադրման համար:

Սույն գործի առանցքային խնդիրն այն էր, թե արդյոք ծանր հիվանդ դիմումատուի արտահանձնման նպատակով փոխանցումը կարող էր ինքնին հանգեցնել ՄԻԵԿ 3 -րդ հոդվածին խախտման: Թեև անհատի տեղափոխումը, որի առողջական վիճակը առանձնապես վատ էր, ինքնին կարող է հանգեցնել նման ռիսկի: Այնուամենայնիվ, փոխադրման ազդեցության գնահատումը պահանջում էր անհատի բժշկական վիճակի առանձին դեպքի գնահատում, ինչպես նաև այն հատուկ բժշկական ռիսկերը, որոնց վրա հիմնվում և հիմնավորվում էին հատուկ բժշկական ապացույցները `տվյալ փոխանցման պայմանների լույսի ներքո: Այս գնահատումը պետք է կատարվեր տվյալ պահին որոշակի ժամանակահատվածում անձի առողջական վիճակի հետ կապված, հաշվի առնելով, որ որոշակի պահի հիմնավորված կոնկրետ ռիսկերը, կախված այն բանից, թե դրանք ժամանակավոր են, թե մշտական ​​բնույթ կրող, կարող են վերացվել ժամանակի ընթացքում ՝ հաշվի առնելով այդ անձի առողջական վիճակի զարգացումները:

Դատարանը եզրակացրեց, որ Կոնվենցիայի 3 -րդ հոդվածի խախտում կլինի, եթե դիմումատուն հանձնվի Ռուսաստանին, եթե Հայաստանի իշխանությունները չգնահատեն իր տեղափոխման ընթացքում իր առջև ծառացած ռիսկը `հաշվի առնելով առողջական վիճակի մասին տեղեկությունները:

Դատարանը միաձայն վճռել է, որ Կոնվենցիայի 3 -րդ հոդվածի խախտում կլինի, եթե դիմումատուին Ռուսաստանին հանձնելու որոշումը կյանքի կոչվի, եթե Հայաստանի իշխանություններն այդ դրույթի համաձայն չգնահատեն վերջինիս տեղափոխման ընթացքում նրա առջև ծառացած ռիսկը՝ նրա առողջական վիճակի մասին տեղեկությունների հիման վրա։

 

https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22languageisocode%22:[%22ENG%22],%22respondent%22:[%22ARM%22],%22documentcollectionid2%22:[%22GRANDCHAMBER%22,%22CHAMBER%22],%22itemid%22:[%22001-210469%22]}

Դիմումատուն բերման է ենթարկվել և մեղադրվել թմրանյութերի մաքսանենգության փորձ կատարելու մեջ: Նրա խափանման միջոց կալանքը երկարացվել է մի քանի անգամ, այդ թվում ՝ 2011 թ. հոկտեմբերի և դեկտեմբերի ամիսներին՝ առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի կայացրած որոշումներով: Դիմումատուն անհաջող բողոքարկել է այդ որոշումները: Նա պնդել է, որ այդ որոշումներում իր մեղավորության վերաբերյալ հայտարարությունները խախտել են անմեղության կանխավարկածը. հարց, որը դիտարկվել և հստակեցվել է վերաքննիչ դատարանի կողմից: 2012 թ. մարտին առաջին ատյանի դատարանի դատավոր Ֆ.֊ի կայացված որոշմամբ Դիմումատուն դատավարության ընթացքում մնաց կալանքի տակ, և ազատ արձակման դիմումը մերժվեց 2013 թ. փետրվարին: 2013 թ. օգոստոսին ընդհանուր իրավասության դատարանը, որը բաղկացած էր մեկ դատավորի կազմից ի դեմս դատավոր Ֆ.֊ի Կազմից, մեղավոր ճանաչեց դիմողին և դատապարտեց ազատազրկման:
Ընդհանուր իրավասության դատարանը 2012 թվականի մարտ ամսվա իր որոշման մեջ պարզապես անփոփոխ էր թողել նախաքննության փուլում դիմումատուի նկատմամբ կիրառված կալանքը ՝ առանց որևէ պատճառաբանության կամ որևէ ժամկետ սահմանելու նրա շարունակվող կալանքի համար: Դա ստիպեց դիմումատուին անորոշության մեջ լինել այդ օրվանից հետո նրա կալանքի հիմքերի և տևողության վերաբերյալ: 2013 թվականի փետրվարի վերջին որոշումը, որն ընդունվել է դիմումատուի ազատ արձակման դիմումի հիման վրա, չէր պարունակում որևէ կոնկրետ պատճառ, որը կարող էր արդարացնել դիմումատուի կալանքը և, ընդ որում, ընդունվել էր 2012 թվականի մարտի որոշումից գրեթե մեկ տարի անց: Հետևաբար, այն չէր կարող հանդիսանալ նախորդ որոշման թերությունները շտկող ակտ:
Այսպիսով Դատարանը միաձայն որոշեց, որ տեղի է ունեցել 5 -րդ հոդվածի 3 -րդ կետի խախտում `կապված ներքին դատարանների կողմից դիմումատուի նկատմամբ խափանման միջոց կալանքի համապատասխան և բավարար պատճառներ չներկայացնելու հետ. և 5 -րդ հոդվածի 4 -րդ հոդվածի խախտում այն ​​առումով, որ 2012 թ. նա ազատազրկման է ենթարկվել՝ զենքերիհավասարության սկզբունքի խախտմամբ։

Հոդված 41 ՝ 5,200 եվրո ոչ նյութական վնասի համար:

https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22appno%22:[%2213610/12%22],%22documentcollectionid2%22:[%22GRANDCHAMBER%22,%22CHAMBER%22],%22itemid%22:[%22001-210404%22]}

Դիմումատուն ծնվել է 1983 թվականին եւ ապրում է Մեծավան գյուղում։ Դիմումատուին ներկայացրել է Վանաձորում գործող իրավաբան պրն Կ. Թումանյանը։ 2008 թվականի սեպտեմբերի 29-ին դիմումատուի եւ մի շարք այլ անձանց նկատմամբ առաջադրվել է մեղադրանք՝ թմրանյութերի հետ կապված հանցագործության մասով: 2009 թվականի հոկտեմբերի 12-ին Լոռու մարզային դատարանը դիմումատուին մեղավոր է ճանաչել առաջադրված մեղադրանքում եւ նրան դատապարտել երեք տարի ժամկետով ազատազրկման։Դիմումատուի կողմից հետագա բողոքարկման արդյունքում 2010 թվականի մարտի 26-ին Վճռաբեկ դատարանը որոշում է կայացրել բեկանել այդ դատավճիռները եւ գործն ուղարկել նոր քննության: Վճռաբեկ դատարանը գտել է, որ խախտվել է դիմումատուի պաշտպանության իրավունքը, եւ որ նրա դատապարտումը հիմնված է եղել այդ իրավունքի խախտմամբ ձեռք բերված ապացույցների վրա: Մասնավորապես, Վճռաբեկ դատարանը նշել է, որ քննության սկզբնական փուլում, որի ընթացքում դիմումատուն ներգրավվել է որպես վկա, նա, ըստ էության, արդեն համարվել է կասկածյալ եւ պետք է կարողանար օգտվել քրեական գործով վարույթում կասկածյալի իրավունքներից, ներառյալ՝ իր վերաբերյալ ցուցմունք տալու պարտականությունից ազատ լինելու եւ պաշտպան ունենալու իրավունքը: Այնուամենայնիվ, նա հարցաքննվել է միայն որպես վկա, եւ նրան հենց սկզբում փաստաբան չի տրամադրվել, եւ այն էլ այնպիսի իրավիճակում, երբ փաստաբանի մասնակցությունը պարտադիր էր: Այսպիսով, տվյալ ապացույցները ձեռք են բերվել դիմումատուի պաշտպանության իրավունքի խախտմամբ կատարված քննչական միջոցառումների արդյունքում, ներառյալ՝ որպես վկա նրա հարցաքննությունը եւ նրա ու մեկ այլ կասկածյալի միջեւ կատարված առերեսումը: Պատիժը կրելուց հետո դիմումատուն 2010 թվականի ապրիլի 17-ին բանտից ազատ է արձակվել:
2011 թվականի հուլիսի 21-ին դիմումատուն քաղաքացիական հայց է ներկայացրել Լոռու մարզային դատարան ընդդեմ պետության` պահանջելով փոխհատուցում ինչպես նյութական, այնպես էլ ոչ նյութական վնասի համար` վերջինս գնահատելով 6 500 736 ՀՀ դրամ: Նրա պնդմամբ ինքն ուներ փոխհատուցման իրավունք, քանի որ իր նկատմամբ կայացված արդարացման դատավճռով անօրինական էր համարվել այն ժամանակահատվածը, որն ինքն անցկացրել էր կալանքի տակ: Նա հիմնվել է, inter alia (ի թիվս այլնի), Քաղաքացիական օրենսգրքի (ՔՕ) 17-րդ եւ 1064-րդ հոդվածների, Քրեական դատավարության օրենսգրքի (ՔԴՕ) 66-րդ հոդվածի եւ Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 5-րդ կետի վրա:2010 թվականի հոկտեմբերի 5-ին Լոռու մարզային դատարանը կրկին քննել է գործը եւ դիմումատուին արդարացրել:2011 թվականի հուլիսի 21-ին դիմումատուն քաղաքացիական հայց է ներկայացրել Լոռու մարզային դատարան ընդդեմ պետության` պահանջելով փոխհատուցում ինչպես նյութական, այնպես էլ ոչ նյութական վնասի համար:
2011 թվականի դեկտեմբերի 23-ին Լոռու մարզային դատարանը կայացրել է վճիռ՝ դիմումատուի քաղաքացիական հայցի վերաբերյալ: Պարզելով, որ պատասխանողի կողմից կատարված ապօրինի գործողությունների արդյունքում դիմումատուն անօրինական կերպով դատապարտվել էր եւ կրել նյութական վնաս, մասնավորապես՝ եկամտի կորուստ եւ դատական ծախսեր, Մարզային դատարանը որոշել է մասամբ բավարարել նրա պահանջը՝ նյութական վնասի փոխհատուցման մասով: Ինչ վերաբերում է ոչ նյութական վնասի փոխհատուցման մասով դիմումատուի պահանջին, ապա Մարզային դատարանը որոշել է վարույթն այդ մասով կարճել այն հիմքով, որ օրենքով այդ տեսակի փոխհատուցում չէր նախատեսվում:
Դատարանը վճռել է, որ տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 5-րդ կետի խախտում և որ՝ պատասխանող պետությունը վճիռը Կոնվենցիայի 44-րդ հոդվածի 2-րդ կետին համապատասխան վերջնական դառնալու օրվանից երեք ամսվա ընթացքում ոչ նյութական վնասի դիմաց պետք է դիմումատուին վճարի 6 000 եվրո (վեց հազար եվրո)՝ գումարած գանձման ենթակա ցանկացած հարկ։

https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22languageisocode%22:[%22ARM%22],%22appno%22:[%2263106/12%22],%22documentcollectionid2%22:[%22CHAMBER%22],%22itemid%22:[%22001-208776%22]}