Author: Tatev Matinyan

Judgment of First instance Court on Manucharyan’s case within new examination

Posted on by Tatev Matinyan

On December 2020, the court ruled that Defendant Spartak Henrik Manucharyan was found guilty of committing an act under Article 104, Part 2, Clause 6 of the RA Criminal Code, and was sentenced to 12 (twelve) years of imprisonment.
Found Spartak Henrik Manucharyan guilty of committing an act under Article 235, Part 1 of the RA Criminal Code; to release him from criminal liability under Article 75 of the RA Criminal Code due to the expiration of the statute of limitations.
The court stated that Spartak Henrik Manucharyan will start serving his sentence on July 1, 2009.
The sentence of imprisonment shall be served in the relevant penitentiary institution of the Ministry of Justice of the Republic of Armenia.

http://www.datalex.am/?app=AppCaseSearch&case_id=30962247438186656

Norik Poghosyan v. Armenia (Application no. 63106/12)

Posted on by Tatev Matinyan

The applicant, Norik Poghosyan, is an Armenian national who was born in 1983 and lives in the
village of Metsavan (Armenia).
The case concerned the right to compensation under Armenian law for unlawful detention.
Mr Poghosyan was detained from October 2008 on drug-related charges. He was found guilty as
charged in October 2009 and sentenced to three years’ imprisonment. He was released in April 2010 after serving his sentence. In the meantime, however, the judgments convicting him had been quashed, the appeal court ruling that the evidence used against the applicant had been obtained in breach of his right to defence.
The case was remitted for fresh examination and the applicant was acquitted in October 2010.
He lodged a civil claim for compensation in July 2011, arguing that his acquittal rendered unlawful the time he had spent in detention. The civil courts allowed his claim for pecuniary damage, but not for non-pecuniary damage because such compensation was not provided for under domestic law.
Relying on Article 5 § 5 (enforceable right to compensation), Mr Poghosyan complained that he had been denied compensation for non-pecuniary damage for his unlawful detention.
The Court stated: Violation of Article 5 § 5
Just satisfaction: EUR 6,000 (non-pecuniary damage)

https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22languageisocode%22:[%22ENG%22],%22respondent%22:[%22ARM%22],%22documentcollectionid2%22:[%22GRANDCHAMBER%22,%22CHAMBER%22],%22itemid%22:[%22001-205145%22]}

Նորիկ Պողոսյանն ընդդեմ Հայաստանի վճիռ (գանգատ թիվ 63106/12)

Posted on by Tatev Matinyan

Դիմումատուն ծնվել է 1983 թվականին եւ ապրում է Մեծավան գյուղում։ Դիմումատուին ներկայացրել է Վանաձորում գործող իրավաբան պրն Կ. Թումանյանը։ 2008 թվականի սեպտեմբերի 29-ին դիմումատուի եւ մի շարք այլ անձանց նկատմամբ առաջադրվել է մեղադրանք՝ թմրանյութերի հետ կապված հանցագործության մասով: 2009 թվականի հոկտեմբերի 12-ին Լոռու մարզային դատարանը դիմումատուին մեղավոր է ճանաչել առաջադրված մեղադրանքում եւ նրան դատապարտել երեք տարի ժամկետով ազատազրկման։Դիմումատուի կողմից հետագա բողոքարկման արդյունքում 2010 թվականի մարտի 26-ին Վճռաբեկ դատարանը որոշում է կայացրել բեկանել այդ դատավճիռները եւ գործն ուղարկել նոր քննության: Վճռաբեկ դատարանը գտել է, որ խախտվել է դիմումատուի պաշտպանության իրավունքը, եւ որ նրա դատապարտումը հիմնված է եղել այդ իրավունքի խախտմամբ ձեռք բերված ապացույցների վրա: Մասնավորապես, Վճռաբեկ դատարանը նշել է, որ քննության սկզբնական փուլում, որի ընթացքում դիմումատուն ներգրավվել է որպես վկա, նա, ըստ էության, արդեն համարվել է կասկածյալ եւ պետք է կարողանար օգտվել քրեական գործով վարույթում կասկածյալի իրավունքներից, ներառյալ՝ իր վերաբերյալ ցուցմունք տալու պարտականությունից ազատ լինելու եւ պաշտպան ունենալու իրավունքը: Այնուամենայնիվ, նա հարցաքննվել է միայն որպես վկա, եւ նրան հենց սկզբում փաստաբան չի տրամադրվել, եւ այն էլ այնպիսի իրավիճակում, երբ փաստաբանի մասնակցությունը պարտադիր էր: Այսպիսով, տվյալ ապացույցները ձեռք են բերվել դիմումատուի պաշտպանության իրավունքի խախտմամբ կատարված քննչական միջոցառումների արդյունքում, ներառյալ՝ որպես վկա նրա հարցաքննությունը եւ նրա ու մեկ այլ կասկածյալի միջեւ կատարված առերեսումը: Պատիժը կրելուց հետո դիմումատուն 2010 թվականի ապրիլի 17-ին բանտից ազատ է արձակվել:
2011 թվականի հուլիսի 21-ին դիմումատուն քաղաքացիական հայց է ներկայացրել Լոռու մարզային դատարան ընդդեմ պետության` պահանջելով փոխհատուցում ինչպես նյութական, այնպես էլ ոչ նյութական վնասի համար` վերջինս գնահատելով 6 500 736 ՀՀ դրամ: Նրա պնդմամբ ինքն ուներ փոխհատուցման իրավունք, քանի որ իր նկատմամբ կայացված արդարացման դատավճռով անօրինական էր համարվել այն ժամանակահատվածը, որն ինքն անցկացրել էր կալանքի տակ: Նա հիմնվել է, inter alia (ի թիվս այլնի), Քաղաքացիական օրենսգրքի (ՔՕ) 17-րդ եւ 1064-րդ հոդվածների, Քրեական դատավարության օրենսգրքի (ՔԴՕ) 66-րդ հոդվածի եւ Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 5-րդ կետի վրա:2010 թվականի հոկտեմբերի 5-ին Լոռու մարզային դատարանը կրկին քննել է գործը եւ դիմումատուին արդարացրել:2011 թվականի հուլիսի 21-ին դիմումատուն քաղաքացիական հայց է ներկայացրել Լոռու մարզային դատարան ընդդեմ պետության` պահանջելով փոխհատուցում ինչպես նյութական, այնպես էլ ոչ նյութական վնասի համար:
2011 թվականի դեկտեմբերի 23-ին Լոռու մարզային դատարանը կայացրել է վճիռ՝ դիմումատուի քաղաքացիական հայցի վերաբերյալ: Պարզելով, որ պատասխանողի կողմից կատարված ապօրինի գործողությունների արդյունքում դիմումատուն անօրինական կերպով դատապարտվել էր եւ կրել նյութական վնաս, մասնավորապես՝ եկամտի կորուստ եւ դատական ծախսեր, Մարզային դատարանը որոշել է մասամբ բավարարել նրա պահանջը՝ նյութական վնասի փոխհատուցման մասով: Ինչ վերաբերում է ոչ նյութական վնասի փոխհատուցման մասով դիմումատուի պահանջին, ապա Մարզային դատարանը որոշել է վարույթն այդ մասով կարճել այն հիմքով, որ օրենքով այդ տեսակի փոխհատուցում չէր նախատեսվում:
Դատարանը վճռել է, որ տեղի է ունեցել Կոնվենցիայի 5-րդ հոդվածի 5-րդ կետի խախտում և որ՝ պատասխանող պետությունը վճիռը Կոնվենցիայի 44-րդ հոդվածի 2-րդ կետին համապատասխան վերջնական դառնալու օրվանից երեք ամսվա ընթացքում ոչ նյութական վնասի դիմաց պետք է դիմումատուին վճարի 6 000 եվրո (վեց հազար եվրո)՝ գումարած գանձման ենթակա ցանկացած հարկ։

https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22languageisocode%22:[%22ARM%22],%22appno%22:[%2263106/12%22],%22documentcollectionid2%22:[%22CHAMBER%22],%22itemid%22:[%22001-208776%22]}

Մանուչարյանի գործով ՀՀ Վճռաբեկ դատարանի վճիռը

Posted on by Tatev Matinyan

2017 թվականի օգոստոսի 21 -ին Վճռաբեկ դատարանը արձանագրում էր, որ Մանուչարյանն ընդդեմ Հայաստանի գործով Եվրոպական դատարանի` ուժի մեջ մտած վճռով արձանագրված՝ Կոնվենցիայի 6-րդ հոդվածի խախտումը վերացնելու ամենապատշաճ միջոցը վիճարկվող դատական ակտերը բեկանելը և գործը նոր քննության ուղարկելն է։ Ուստի Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ ստորադաս դատարանների դատական ակտերը պետք է բեկանել և գործն ուղարկել Առաջին ատյանի դատարան` նոր քննության։
Վճռաբեկ դատարանը փաստում է, որ նոր դատաքննության ընթացքում Առաջին ատյանի դատարանը, վերացնելով Եվրոպական դատարանի կողմից արձանագրված խախտումները, յուրաքանչյուր ապացույց գնահատելով վերաբերելիության, թույլատրելիության, իսկ ամբողջ ապացույցներն իրենց համակցությամբ` գործի լուծման համար բավարարության տեսանկյունից, պետք է հանգի համապատասխան հետևության։
20. Անդրադառնալով Սպարտակ Մանուչարյանի խափանման միջոցի հարցին` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ առկա են նրա նկատմամբ կալանավորումը որպես խափանման միջոց կիրառելու պայմաններն ու հիմքերը։ Մասնավորապես` Վճռաբեկ դատարանը, հիմք ընդունելով Ս.Մանուչարյանին վերագրված հանցագործությունների հանրային վտանգավորության բնույթը, ծանրության աստիճանը, կատարման եղանակը և շարժառիթը, արձանագրում է, որ Ս.Մանուչարյանը, մինչև գործի նոր քննության ընթացքում խափանման միջոցի հարցի լուծումը մնալով ազատության մեջ, կարող է թաքնվել վարույթն իրականացնող մարմնից, խոչընդոտել դատարանում գործի քննությանը։

 

http://www.datalex.am/?app=AppCaseSearch&page=default&tab=criminal

Judgment of the Court of Cassation of Armenia on Manucharyan’s case

Posted on by Tatev Matinyan

On August 21, 2017 the Court of Cassation ruled that the most appropriate remedy regarding the judgment of Manucharyan v. Armenia made by the European Court of Human Rights will be overturned the judicial acts of the lower courts and the case should be sent to the Court of First Instance for a new examination.
The Court of Cassation argued that during the new trial, the Court of First Instance, eliminating the violations registered by the European Court, assessing each piece of evidence as admissible and all the evidence combined in terms of satisfaction with the case, should conclude accordingly.
https://www.arlis.am/DocumentView.aspx?docID=119588